When Marriage Falls

Queer συμπτώσεις σε straight εποχή

Προτείνω αυτό το δοκίμιο σε ένα συγκεκριμένο ακροατήριο – σε εκείνους, όπως εγώ, που έχουν δεσμευτεί και με κάποια μορφή “queer θεωρίας” και με μια κριτική του γάμου, που αντλεί από τις ανησυχίες για τις λειτουργίες των πολιτικών αναγνώρισης (και μη αναγνώρισης των ανύπαντρων), τη θέση του γάμου στην καπιταλιστική παραγωγή και τις ανισότητες και τη βία που τόσο συχνά εντοπίζονται μέσα στο γάμο και τόσο συχνά συνδέονται με ιεραρχίες του φύλου, της φυλής και της τάξης. Τοποθετώ αυτό το δοκίμιο σε ένα διερευνητικό επίπεδο, αντιστεκόμενος σε ένα πλαίσιο που θα εξισώνει την “προσφορά
λύσεων” με τον ορίζοντα της συνάφειας και της πολιτικής αποτελεσματικότητας. Η απαγόρευση δεν είναι το ίδιο πράγμα με την κριτική. Αν και δεν προτείνω έναν εναλλακτικό τρόπο εννοιολόγησης του χρόνου, η πρόταση αυτή είναι μια πρόσκληση- σε συζήτηση και διάλογο. Ενδιαφέρομαι για ερωτήματα όπως αυτό που θέτει ο Geeta Patel: “Πώς μπορούμε να σκεφτούμε την υποκειμενικότητα μέσα από άλλους πιθανούς χρόνους, δεδομένου ότι ότι οι υποκειμενικότητες στον “σύγχρονο” κόσμο είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με συγκεκριμένους τρόπους ανάδυσης του αφηγηματικού χρόνου?’’

ένα κείμενο του Tom Boellstorff, μια κακή μετάφραση για εξίσου κακούς σκοπούς

Το παρόν δοκίμιο εξετάζει την δυνατότητα μιας κουηρ θεωρίας που δεν είναι απαραίτητα αντιτιθέμενη με τον γάμο. Αυτή είναι μια τρίκι πρόθεση, επειδή κάποια επιφανή επιχειρήματα υπέρ του “γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου” ισχυρίζονται ότι θα “εκπολιτίσουν” τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες διατηρώντας τα “παραδοσιακά” πρότυπα μονογαμίας και ευπρέπειας.. Όπως η κολλεκτίβα Gay Shame έχει επισημάνει στην διακήρυξή της με τίτλο “End Marriage”: “Αν κοιτάξετε την ρητορική του κινήματος για την ελεύθερη επιλογή στον γάμο και του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, οι ομοιότητές τους είναι τρομακτικά εμφανείς. Στον ιδανικό κόσμο τους θα ήμασταν όλοι μονογαμικά ζευγαρωμένοι, αντί να επανεξετάσουν την πρακτική της “ζευγαροποίησης”(coupling).Σίγουρα, κάποιοι που αγωνίζονται για αυτό που ονομάζουν ως “ισότητα στο γάμο” φροντίζουν να επισημάνουν ότι ο γάμος μπορεί να μην λειτουργεί για όλους. Αλλά η δήλωση του Gay Shame είναι ακριβής ως προς το ότι η ρητορική του “ομόφυλου γάμου” συνήθως εξυμνεί αυτή τη δυνατότητα, ως μέσο για την κανονικοποίηση της queer σεξουαλικότητας και παρακάμπτει τη σχέση μεταξύ του θεσμού του γάμου με την διαδικασία ”αναπαραγωγής των πατριαρχικών σχέσεων”, μια σχέση που έχει καταδειχθεί εδώ και καιρό από τους φεμινιστικούς ακαδημαϊκούς κύκλους. Ένα εξέχον παράδειγμα συγγραφέα που συντάσσεται με αυτή τη ρητορική είναι ο Άντριου Σάλιβαν, τα γραπτά του οποίου έχουν επικριθεί με οξυδέρκεια από έναν αριθμό μελετητριών, συμπεριλαμβανομένων των Michael Warner και Lisa Duggan.
Διερευνώ τη δυνατότητα μιας queer θεωρίας που δεν αποκλείει την υποστήριξη
αυτού που προσωρινά ονομάζω εδώ ομόφυλο γάμο.Μια τέτοια στάση παραμένει εναρμονισμένη με μελετητά όπως τα Warner και Duggan όσον αφορά την προσοχή που εφιστούν στο πώς ο γάμος έχει αναπτυχθεί προς όφελος της κανονικοποίησης, σε αλληλοδιαπλεκόμενα συμβολικά και πολιτικοοικονομικά πεδία. Αλλά, πολλές queer θεωρητικές θέσεις κατά του ομόφυλου γάμου μοιράζονται ένα ορίζοντα χρονικότητας τόσο με τη Δεξιά όσο και με τα ‘’pro-gay’’επιχειρήματα υπέρ του ομόφυλου γάμου. Αυτός ο εννοιολογικός, πρακτικός και τελικά πολιτικός ορίζοντας είναι στον πυρήνα του το γραμμικό, μιλλεναριανιστικό πλαίσιο της αποκάλυψης που ονομάζω “straight χρόνο”.

Αυτό δεν είναι απλώς ένα λογοπαίγνιο: ο straight χρόνος είναι ενδειμικά κυρίαρχος, κοινωνικά αποτελεσματικός και βιωματικά πραγματικός, πολιτισμικός σχεδιασμός της χρονικότητας σε ένα ευρύ φάσμα πολιτικών και κοινωνικών θέσεων. Υποθέτω ότι ο στρέητ χρόνος διαμορφώνεται από τους διαπλεκόμενους λόγους της ετεροκανονικότητας, του καπιταλισμού, της νεωτερικότητας και της Αποκάλυψης,
και ότι η ονομασία αυτής της χρονικότητας και η εικασία για πιθανές εναλλακτικές λύσεις σε αυτήν μπορεί να τροφοδοτήσει με γόνιμο τρόπο τις συζητήσεις για τον γάμο μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου.Επικεντρώνομαι στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ο μιλλεναριανισμός έχει μια ιδιαίτερη ιστορική και σύγχρονη αναφορά. Ξεδιπλώνοντας αυτή την έμμεση μιλλεναριαστική χρονικότητα, προτείνω έναν queer χρόνο της σύμπτωσης ως μια πιθανή εναλλακτική λύση, έναν queer χρόνο στον οποίο ο χρόνος πέφτει αντί να περνάει, ένα queer ενδιάμεσο χρόνο που αγκαλιάζει τη μόλυνση και την ανάμειξη. Από αυτή τη σκοπιά, η υποστήριξη του γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου
θα μπορούσε να γίνει αντικείμενο σκέψης με όρους ενός χρόνου που συμπτωσιακά “πέφτει” με (και συνεπώς κουηρεύει) τον ευθύγραμμο χρόνο, με την ίδιο τρόπο που λέμε “η 23η Μαΐου “πέφτει” σε μια ‘’Τρίτη”. Στη συμπτωματική εμπλοκή της με τον straight χρόνο, μια τέτοια queer χρονικότητα θα μπορούσε να συμβάλλει στην “πτώση” του ίδιου του γάμου. Ελπίζω έτσι να χρησιμοποιήσω το ζήτημα του queer χρόνου ως σημείο εισόδου, για να διερευνήσω τη δυνατότητα ενός queer θεωρητικού επιχειρήματος που ούτε συμμετέχει στην κανονικοποίηση, ούτε αποστρέφεται τις δυναμικές της διαπλοκής και της σύνθεσης που είναι, τελικά, κεντρικές στις περισσότερες διατυπώσεις της queer πολιτικής, αναλυτικής και ηθικής. Σημειώστε ότι έχω επιλέξει σκόπιμα την queer θεωρία ως κριτικό αντικείμενο εδώ, αφήνοντας στην άκρη τους πολιτικούς θεσμούς, τα πολιτισμικά πρότυπα και τις μορφές του εμπορευματικού καπιταλισμού που στηρίζουν την ηγεμονία του γάμου.

Στον απόηχο της νομικής αναγνώρισης του (στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ) και των πολιτειακών συνταγματικών τροπολογιών κατά του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, μια τέτοια εστίαση μπορεί να φαίνεται περίεργη. Ωστόσο, ακριβώς σε τέτοιες στιγμές αισθητής επείγουσας ανάγκης είναι ζωτικής σημασίας να διατηρηθεί ένας χώρος κριτικής και θεωρητικής συζήτησης. Επεξεργάζομαι αυτό το δοκίμιο μέσο ενός ακαδημαικού και ακτιβιστικού background, το οποίο έχει επικεντρωθεί σε ζητήματα σεξουαλικότητας και έθνους στην Ινδονησία. Όσο τα εθνικά ντιμπέιτ για τον ομόφυλο γάμο έχουν αποκτήσει συγκεκριμένη μορφή στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, παρέμενα συγκλονισμένο από τον παρωχημένο χαρακτήρα του (λόγου) και του πώς η συζήτηση έχει οργανωθεί γύρω από σχήματα ειδικευμένα σε σχέση με ζητήματα σεξουαλικότητας, συγγένειας και αναγνώρισης κυρίαρχα στις ΗΠΑ. Αυτό διαφέρει κάπως από διάφορα εθνικά κόντεξτ όπως αυτά του Βελγίου, του Καναδά, της Ολλανδίας και της Ισπανίας , όπου ο ομόφυλος γάμος (σε αντίθεση με τις πολιτείες) έχει νομιμοποιηθεί- ή από
μέρη όπως η Ινδονησία όπου η ιδέα του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου εμφανίζει στο προσκήνιο, από τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες Ινδονήσιες, ένα φάσμα αντιδράσεων, πολλές από τις οποίες αντανακλούν την αίσθηση ότι η αναγνώριση του γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου θα αποσταθεροποιούσε θεμελιωδώς, όχι απλώς θα μετέβαλε τις κυρίαρχες αντιλήψεις για το γάμο, τη σεξουαλικότητα και το φύλο. Για παράδειγμα, το πιο συνηθισμένο μοτίβο στη σύγχρονη Ινδονησία είναι, οι άνδρες που αυτοπροσδιορίζονται ως γκέι , να παντρεύονται εξίσου γυναίκες. Συνήθως αυτοί οι άντρες βλέπουν την ομοφυλοφιλία ως προσθετικής σε αυτό που ονομάζουν φυσιολογική σεξουαλικότητα, όχι ως υποκατάστατη,και λένε ότι υποστηρίζουν την ιδέα του γάμου μεταξύ ανδρών και γυναικών ως κλειδί για να είναι κανείς ενήλικο μέλος της κοινωνίας, ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους. Ωστόσο, έχω ακούσει πολλούς από αυτούς τους ίδιους γκέι άνδρες να λένε ότι αν ήταν δυνατόν να παντρευτούν έναν άλλο άνδρα στην Ινδονησία, δεν θα μπορούσαν να παντρευτούν μια γυναίκα και θα έπρεπε να επανεξετάσουν τι σημαίνει να είσαι “καλός πολίτης” του ινδονησιακού έθνους. Ενώ εγώ προφανώς συμμερίζομαι την άποψη ότι τέτοιες εθνικές διαφοροποιήσεις σχετικά με το πώς ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου είναι ενδιαφέρουσες, σε αυτό το δοκίμιο επικεντρώνομαι στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες στην Ινδονησία και αλλού θεωρείται βασικός τόπος τόσο για τη queer θεωρία όσο και για τις ίδιες τις συζητήσεις για τον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων.

Straight χρόνος και Queer χρόνος

Το ζήτημα του “queer χρόνου” έχει γίνει αρκετά σημαντικό στην αμερικανική queer θεωρητική συζητήση από τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Ο πιο θεμελιώδης και συνεπακόλουθος περιορισμός των αντιλήψεων (και συνεπώς των πρακτικών) του queer χρόνου μέχρι σήμερα είναι ότι μοιράζονται με τις κυρίαρχες, ετεροκανονικές χρονικές καταστάσεις την υπόθεση ότι ο χρόνος είναι τελικά γραμμικός – και μάλιστα ότι είναι “straight”.Η παρέμβασή τους έγκειται στο να επιβραδύνουν, να σταματούν ή να αντιστρέφουν αυτή τη γραμμική πορεία, αντί να την αμφισβητούν. Για παράδειγμα, η Judith Halberstam επισημαίνει την κυριαρχία του “κληρονομικού χρόνου”, ενός “γενεαλογικού χρόνου μέσα στον οποίο μεταβιβάζονται αξίες, πλούτος, αγαθά και ηθική μέσω των οικογενειακών δεσμών από τη μια γενιά στην άλλη “. Αυτές οι αξίες , ο πλούτος, τα αγαθά και τα ήθη δεν επιστρέφουν ποτέ κυκλικά στις προηγούμενες γενιές, αφού τα μέλη τους έχουν πεθάνει: αυτό είναι ο straight χρόνος. Ο αντίλογός της στην “αναπαραγωγική χρονικότητα” διαμορφώνεται με όρους μιας “παρατεταμένης εφηβείας/νεότητας”: καθυστέρηση, όχι εγκατάλειψη, της γραμμικής τροχιάς (153). Παρομοίως, o Lee Edelman μιλάει για “αναπαραγωγικό μελλοντισμό” έναντι του οποίου το queer υποκείμενο δεν αντιπροσωπεύει “κανένα μέλλον”, και η Elizabeth Freeman μιλάει για “‘χρονικό τραβήγμα”(drag), με όλους τους συνειρμούς που η λέξη ‘’τραβήγμα’'(drag) έχει με την οπισθοδρόμηση, την καθυστέρηση και την έλξη του
παρελθόντος στο παρόν”.Σε ένα πειθαρχικό επίπεδο, ο David L. Eng, η Halberstam και ο
José Esteban Muñoz σημειώνουν πώς οι queer σπουδές “στο παρόν”, οι οποίες συνδέονται με “μια νεότερη γενιά queer μελετητών”, “προσφέρει σημαντικές γνώσεις” σε σχέση με τις “queer σπουδές του παρελθόντος “. Αυτές οι ποικίλες και σημαντικές ενασχολήσεις με τον queer χρόνο διαφέρουν σε πολλά και δεν έχω σκοπό να τις αναγάγω μεταξύ τους ούτε να μειώσω τη σημασία τους. Αντίθετα, θέλω να αναδείξω την πιθανότητα ότι παρά τις αναγκαίες παρεμβάσεις τους, οι queer εναλλακτικές λύσεις που θέτουν παραμένουν τοποθετημένες μέσα στο γραμμικό πλαίσιο του straight χρόνου. Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτή η κατάσταση περιορίζεται στην queer θεωρία: για παράδειγμα, οι συζητήσεις αυτές μοιράζονται τις ίδιες εμφάσεις και γενεαλογίες με τις συζητήσεις για τη χρονικότητα στον φεμινισμό. Μια από τις πιο διεισδυτικές αναλύσεις αυτών των συζητήσεων παρέχεται από την Robyn Wiegman στο δοκίμιό της “Τα αποκαλυπτικά μέλλοντα του φεμινισμού”. Η Wiegman σημειώνει σε κάποιο σημείο ότι οργανώνει την έρευνά της γύρω από “τις αγωνιώδεις συζητήσεις σχετικά με την μεταβίβαση του φεμινισμού από γενιά σε γενιά” με όρους Αποκάλυψης, ‘’για να συλλάβει τον τρόπο με τον οποίο η σύγχρονη ακαδημαϊκή φεμινιστική πολιτική προσήλωση υποκινείται λιγότερο από μια συντριπτική αίσθηση απώλειας του παρελθόντος και περισσότερο από έναν φόβο για την αποτυχία του μέλλοντος”. Η Αποκάλυψη ως όρος προορίζεται να αναδείξει αυτόν τον χρονικό αποπροσανατολισμό: την υπερβολική ανησυχία ότι το μέλλον μπορεί τώρα να είναι ανέφικτο επειδή το παρόν αποτυγχάνει να φέρει το παρελθόν σε μια ουτοπική ολοκλήρωση.’’ Στην ανάλυση της , αυτή η αποκαλυπτική χρονικότητα ‘’είναι προσιδεμένη με τον χρόνο που δεν έχει ακόμα βιωθεί, ο οποίος εγγράφει το παρόν ως την αποτυχία του μέλλοντος…το παρόν είναι ο τόπος της προσωρινής ασθενικότητας (temporal disorder): δεν μπορεί να κατοικηθεί χωρίς να απεκδυθεί την δυνατότητα μιας επαναστατικής γεγονικότητας (revolutionary time)’’(807). Αυτό το μη-κατοικήσιμο του χρόνου είναι προβλεπόμενο στον γραμμικό χαρακτήρα του: είναι σαν να μπορεί μόνο ένα αντικείμενο να πάρει τη θέση του σε
οποιοδήποτε σημείο της γραμμικής του τροχιάς. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι “συντηρητικές” και οι “προοδευτικές” πολιτικές θέσεις είναι σύνθετες. Οι προοδευτικές θέσεις συχνά βασίζονται σε μορφές συμμαχικής συστράτευσης και επίσης συχνά εργάζονται για τη “διατήρηση” (π.χ. της κοινωνικής πρόνοιας ενός κράτους), ενώ οι συντηρητικοί είναι συχνά θεαματικοί καινοτόμοι (και σχηματίζουν τους δικούς τους συνασπισμούς). Ωστόσο, και οι δύο θέσεις εργάζονται εντός του ευθύγραμμου/straight χρόνου, διακρίνοντας τους εαυτούς τους ως προς τον πόλο στον οποίο προσανα-τολίζονται. Ο χρόνος των συντηρητικών παίρνει συχνά τη μορφή ενός μέλλοντος που δημιουργείται με τη μετακίνηση του παρελθόντος στο παρόν: ένα “πρωινό στην Αμερική”, για να χρησιμοποιήσουμε τη ρητορική του Ρόναλντ Ρίγκαν, στο οποίο η παράδοση παρέχει το μοντέλο για το ίδιο το μέλλον. Αντίθετα, ο χρόνος του προοδευτικού συχνά παίρνει τη μορφή ενός παρόντος που δημιουργείται μετακινώντας
το μέλλον στο παρόν: μια αξίωση ότι πρέπει να δούμε την “πρόοδο”, και συνεπώς την
αποτελεσματικότητα, με όρους αυτού που ο Ζακ Λακάν και ο Ζακ Ντεριντά, μεταξύ άλλων, θα αποκαλούσαν μια μελλοντική χρονικότητα που προηγήθηκε(a future anterior
temporality) -έναν χρόνο μέσα στον οποίο “θα έχουμε επιτύχει” τους πολιτικούς μας
στόχους.Αυτές οι χρονικές μετατοπίσεις, για άλλη μια φορά, παράγονται από έναν straight χρόνο που δεν επιτρέπει τη συνύπαρξη δύο “χρόνων”, και συνεπώς δύο αντικειμένων στο χρόνο. Πρόκειται για τη χρονικότητα που ο Μισέλ Φουκώ περιέγραψε ως “έναν γραμμικό χρόνο του οποίου οι στιγμές είναι ολοκληρωμένες, η μία πάνω στην άλλη, και ο οποίος είναι προσανατολισμένος προς ένα τελικό, σταθερό σημείο- εν ολίγοις, ένας “εξελικτικός” χρόνος. (…)Η “εξελικτική” ιστορικότητα, [η οποία] εξακολουθεί να είναι αυτονόητη για πολλούς σήμερα- είναι συνδεδεμένη με έναν τρόπο λειτουργίας της εξουσίας”. Για την queer θεωρία, η εργασία εντός του ορίζοντα του straight χρόνου παράγει μια χρονικότητα στην οποία το παρόν είναι οπισθοδρομικό:η “παρουσία” του “παρόντος” είναι, σε αυτή την έμμεση κατανόηση και τις πρακτικές που βασίζονται σε αυτήν, απελπιστικά εκτεθειμένη από τη συνύπαρξή της με τα συστήματα εξουσίας. Ο μελλοντικός πρόσθιος προσανατολισμός(The future anterior orientation) του straight χρόνου αποκαλύπτεται στο ότι η παράνοια σε αυτά τα πλαίσια καθίσταται προληπτική. . .
‘’Η εγρήγορση της παράνοιας κατευθύνεται μονοσήμαντα προς το μέλλον, και δημιουργεί, με παράδοξο τρόπο, μια περίπλοκη σχέση προς τη χρονικότητα που σκάβει τόσο προς τα πίσω όσο και προς τα μπροστά: ακριβώς διότι δεν πρέπει να υπάρχουν κακές εκπλήξεις και διότι η ενημέρωση για την πιθανότητα μιας κακιάς έκπληξης αποτελεί μια κακή έκπληξη από μόνη της, η παράνοια απαιτεί οποιεσδήποτε κακές ειδήσεις να είναι πάντα ήδη γνωστές.’’ (Eve K. Sedgwick)

Συνεπώς, η παρανοϊκή στάση συνδέεται θεμελιωδώς με έναν μονόδρομο, ένα straight
πλαίσιο που είναι σύνθετο, καθώς μπορεί να σκάψει τόσο προς τα πίσω όσο και προς τα
εμπρός -αλλά όχι πλευρικά, κυκλικά, προς τα πάνω ή προς τα κάτω. Η πολυπλοκότητά του συναντά έτσι το όριό μέσα στην γραμμική του τροχιά: η έξοδος από αυτή την τροχιά δεν αποτελεί μια επιλογή την οποία μπορούμε να σκεφτούμε.

Εξελικτικός, τελεολογικός, αποκαλυπτικός και παρανοϊκός : ο straight χρόνος δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μιλλεναριαστική χρονικότητα, “το χρονοδιάγραμμά του είναι ένα αρχείο εκρήξεων και αναταραχών πραγματικά κοσμοϊστορικών διαστάσεων. . . [Η μιλλεναριαστική χρονικότητα είναι] η ενδεικτική επίλυση της αποκάλυψης. …ως η χρονικότητα της κλιμακούμενης κρίσης, η μιλλεναριαστική χρονικότητα εξακολουθεί να αφήνει στην ιστορία αρκετή διάρκεια για να εκτυλιχθούν τα γεγονότα κατά μήκος της μοιραίας και τελικής τους πορείας. Το εδώ και το τώρα της δεν είναι άμεσα”.Επειδή η σύμπτωση είναι φαινομενικά αδύνατη σε αυτή τη γραμμική πορεία (δεν είναι πεδίο ή δίκτυο, για παράδειγμα), η παρουσία του παρόντος στον ευθύγραμμο χρόνο -του “εδώ και τώρα”- είναι αποπολιτικοποιημένη, δεν αποτελεί αμεσότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, η ετεροκανονική στιγμή και η queer στιγμή δεν μπορούν να συνυπάρξουν, εκτός αν η πρώτη είναι συν-παρούσα με τη δεύτερη και συνεπώς -θεωρείται- ότι την ενσωματώνει.Η δράση πρέπει συνεπώς να εμπεριέχεται σε ένα κατακλυσμό που θα έρθει, μια στιγμή “απελευθέρωσης” που ο Φουκώ επέκρινε για την παραδοχή της ότι η εξουσία έχει “μόνο μια εξωτερική λαβή πάνω στην επιθυμία”.1

1. “only an external hold on desire.” στο αγγλικό κείμενο. Μάλλον αναφέρεται στην εξουσία ως εξωτερικό συμβάν από το υποκείμενο (στην καθαρά κατασταλτική της μορφή , εννοώντας ότι αφήνεται επιτηδευμένα ‘’εκτός’’ η παραγωγική της φύση)

Με άλλα λόγια, η αδυναμία του να συλλάβουμε τη συνύπαρξη χωρίς ενσωμάτωση, επιβάλλει το συμπέρασμα ότι η στιγμή του πολιτικού πρέπει να είναι μια στιγμή που όχι μόνο είναι αντίθετη αλλά και δεν αφήνει ίχνη αυτού που επιδιώκει να αλλάξει μέσα στο χρόνο.

Η Εποχή του Γάμου

Τα θεωρητικά, κουηρ επιχειρήματα ενάντια στον ομόφυλο γάμο συνεχίζουν να εργάζονται εντός των χρονικών υποθέσεων του straight χρόνου, συμπεριλαμβάνοντας το παρανοϊκό,μιλλεναριαστικό πλαίσιο που προϋποθέτει. Ο straight χρόνος επίσης δίνει μορφή, τόσο στα γκέι-λεσβιακά επιχειρήματα που είναι στην υπηρεσία του ομόφυλου γάμου όσο και στα συντηρητικά επιχειρήματα εναντίον του ομόφυλου γάμου. Δεν πιστεύω ότι όλοι θα έπρεπε να παντρευτούν , και επισημαίνω ότι οι λόγοι περί γάμου στο σύγχρονο κράτος των ΗνωμένωνΠολιτειών, τυπικά, στιγματίζει κατά κάποιον τρόπο τις απάντρευτες. Ακόμη, η ευθυγράμμιση της κουηρ θεωρίας και των προοδευτικών θα αποδειχθεί περίπλοκη και δεν μπορεί να προβλεφθεί σε αυτήν την ανάλυση, από την στιγμή που και οι συντηρητικοί και οι προοδευτικοί κύκλοι, δεν είναι μόνο οργανωμένοι από αλλά από κοινού καθοριζόμενοι εντός του straight χρόνου. Δεν λέω ότι ο ομόφυλος γάμος είναι αναπόφευκτα κάτι καλό, μόνο ότι οι υπάρχουσες παράμετροι του ντιμπέιτ είναι περιορισμένοι και ότι αυτός ο περιορισμός συνδέεται με το καθεστώς Αποκάλυψης της χρονικότητας την οποία ορίζω ως straight. Αν κουηρ άτομα παντρεύονται , δεν ξέρουμε τι εμπρόκειτο να συμβεί, και δεν λέω απαραίτητα ότι θα έπρεπε.
Αλλά πίσω από τα ‘’θα’’ και τα ‘’πρέπει’’ που δομούν προτάσεις όπως η προηγούμενη
υπάρχει ένα υπόστρωμα καθεστώτων χρονικότητας που είναι κάτι περισσότερο από νοητικά πεδία. Αποτελούν όχι μόνο σημειωτικές αλλά και πραγματισμούς- όχι μόνο τρόπους να σκεφτούμε αλλά και τρόπους να κάνουμε- και η επαναδιευθέτηση έχει επιπτώσεις στην ενσώματη κοινωνικότητα και στις πολιτικές. Έχει επιπτώσεις για αυτο που νοείται ως ‘’γεγονός’’ ή ”συμβάν” , όχι απλώς στις μορφές εκτίμησης του χρόνου των γεγονότων.
Τα κουηρ θεωρητικά επιχειρήματα ενάντια στον ομόφυλο γάμο τυπικά θέτουν τον εαυτό τους σε μια θέση εντός δυο συνδεδεμένων σετ καθεστωτικών ανησυχιών. Το ένα είναι ότι οομόφυλος γάμος παίρνει ως μοντέλο τον ετεροκανονικό γάμο (για την ακρίβεια, ως ιδανικό) για τις σεξουαλικές και συναισθηματικές σχέσεις. Ένα άλλο είναι είναι ότι o ομόφυλος γάμος παραδέχεται ότι το κράτος μπορεί να εγκρίνει κατάλληλα αυτές τις μορφές σεξουαλικών και συναισθηματικών σχέσεων, συναινώντας κατ΄ αυτό τον τρόπο στην κατάρρευση του κράτους πρόνοιας με την υποκατάσταση του γάμου ως τον εξέχων αστικό θεσμό.

2.Εδώ ένα κοντινό ανάγνωσμα που μπορεί να ρίξει λίγο φώς, μπορεί να αποτελέσει η ανάλυση σε σχέση με τα κινήματα άμβλωσης που συναντάμε στο Βάρος των νεκρών πάνω στους ζωντανούς από ''την σχολή κακών παιδιών . Ειδικότερα, η συζήτηση που πραγματεύεται τους τρόπους με τους οποίους τα φεμινιστικά κινήματα των 70σ και 80σ υπερ της άμβλωσης συμπυκνώθηκαν σε ένα λευκό, δικαιωματικό αστερισμό κάτω από το πρόταγμα ‘’My body, my choice’’ , καθιστωντας ως ‘’εξέχων’’ αίτημα τους το δικαίωμα στην άμβλωση, αορατοποιώντας κατ’αυτό τον τρόπο μια παράλληλη υπαρκτή συνθήκη, ειδικά της καθημερινότητας μαύρων γυναικών, όπου το να έχεις εν αντιστοιχία παιδιά βρίσκει ένα τέλμα στις ολοένα και συρρικνούμενες παροχές σε επίπεδο κρατικής πρόνοιας. Παραθέτουμε , ‘’εξίσου προβληματικό είναι και το ίδιο το περιεχόμενο του ‘’δικαιώματος στην επιλογή’’, αλλά και φυσικά του αντιφατικού, ή τουλάχιστον παράλλογου, ‘’δικαιώματος στην αγέννητη ζωή’’.Στην θεώρηση της επιλογής υπερτονίζονται ο προσωπικός και ιδιωτικός χαρακτήρας ως οι μόνοι παράγοντες οι οποίοι τελικά  μετέχουν στην υπόθεση της άμβλωσης, η οποία νοείται ως μια κλειστή, μυστική και καθαρά ιδιωτική υπόθεση. Έτσι αποσιωπάται η αλληλεξάρτηση των αποφάσεων των γυναικών από ευρύτερες
 κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες και κυρίαρχες επιβολές, οι οποίες έτσι και αλλιώς διαπερνούν τις
 επιλογές τους αλλά και τα σώματά τους.(…) Έτσι, αποπολιτικοποιεί και εξατομικεύει τα δικαιωματικά
 αιτήματα. Τελικά, τα κινήματα υπέρ των δικαιωμάτων αναπόδραστα προυποθέτουν τις κρατικές
 κατηγοριοποιήσεις και με αυτόν τον τρόπο αφενός νομιμοποιούν τις κρατικές διευθετήσεις, αφού αυτές
 διεκδικούν, αφετέρου συμβάλλουν και στην αναπαραγωγή του κράτους ως ηγεμόνα του
 κοινωνικού.’’(σελ.38 & 40)

Ο γάμος μεταξύ ομοφύλων θεωρείται έτσι, ότι συμμετέχει σε μια αναπόφευκτη λογική αποκλεισμού με δύο βασικές αρνητικές συνέπειες: πρώτον, τη δημιουργία μιας κατηγορίας υποτιμημένων σεξουαλικών και συναισθηματικών σχέσεων (π.χ. οι ανύπαντροι, οι άσωτες, όσοι πωλούν ή όσα πληρώνουν για το σεξ, τα πολυγαμικά) και δεύτερον, τη συναφή παραδοχή ότι ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου διατηρεί αναπόφευκτα το μονογαμικό, συμβιούν ζευγάρι με παιδιά, την πυρηνική οικογένεια που, κατά την άποψη αυτή, προτιμάται από την λογική του σύγχρονου καπιταλισμού.
Ανεξαρτήτως του βαθμού όπου οι κουηρ κριτικές για τον γάμο στις ΗΠΑ εστιάζουν στην
οικονομική (ανα)κατανομή βέρσους την (συμβολική) αναγνώριση, συνήθως εργάζονται εντός της αποκαλυπτικού πλαισίου της straight χρονικότητας. Στο δοκίμιό της ‘’Είναι η συγγένεια πάντα ήδη ετεροκανονική’’ η Judith Butler προσφέρει το παρακάτω ως δικαιολόγηση μιας κατά-του-ομόφυλου γάμου κατεύθυνση: To να γίνεις αναγνωρίσιμος από το κράτος σημαίνει να μπεις στους κανονισμούς της έννομης τάξης όπου προσφέρονται εκεί και να έρθεις αντιμέτωπο με το ότι η δημόσια και αναγνωρίσιμη αίσθηση της εαυτότητας είναι δομικά εξαρτημένη από το λεξιλόγιο αυτής της διαδικασίας νομιμοποίησης.’’ Πρόκειται για έναν βαρύγδουπο ισχυρισμό αποκαλυπτικού αναπόφευκτου, μια “αποτυχία του μέλλοντος”. Καμία αίσθηση εδώ του αντίστροφου λόγου, της αντιηγεμονίας, της πρόσμιξης cyborg, εν ολίγοις, του queering του κυρίαρχου. Ο Warner μετατοπίζει την αίσθηση της αποκάλυψης ακόμη παραπέρα:
Όσο οι άνθρωποι παντρεύονται, το κράτος θα συνεχίσει να ρυθμίζει
τις σεξουαλικές ζωές εκείνων που δεν παντρεύονται. . . Θα ποινικοποιήσει το συναινετικό μας σεξ. Θα ορίζει σε ποια ηλικία και σε τι είδους χώρο μπορούμε να κάνουμε σεξ. Θα στείλει την αστυνομία να παρενοχλήσει τους εργαζόμενους στο σεξ και τους cruisers. Θα περιορίσει την πρόσβασή μας σε σεξουαλικό υλικό. Όλα αυτά και πολλά άλλα το κράτος θα τα δικαιολογήσει επειδή αυτές οι σεξουαλικές σχέσεις λαμβάνουν χώρα εκτός του γάμου.
Μέσο αυτής της αλυσίδας ισχυρισμών, ο Warner, όπως η Butler, δομούν μέσο της straight χρονικότητας ένα αποκαλυπτικό μέλλον για τον γάμο (πχ. μέσο του ισχυρισμού ότι η αναγνώριση του ομόφυλου γάμου θα χρησιμοποιηθεί από το κράτος για να ικανοποιήσει την αυστηροποίηση της πρόσβασης σε σεξουαλικά τολμηρές πηγές).Ο Warner εδώ δεν σκέφτεται απλώς μέσα στην straight χρονικότητα αλλά πραγματώνει, φτιάχνει τον straight χρόνο.Ο Warner εδώ δεν υπονοεί μόνο τον straight χρόνο
αλλά κάνει τον χρόνο straight. Επενδύει στη διατήρηση της αποκαλυπτικής αποστροφής του προς την ανάμειξη και τη μόλυνση: “Η αγορά εμπορευμάτων συντηρεί την κουλτούρα των εμπορευμάτων, είτε το θέλουν οι αγοραστές είτε όχι. Αυτή είναι η δύναμη ενός συστήματος. Ακριβώς έτσι, ο γάμος εδραιώνει και συντηρεί την κανονικότητα του γάμου. Και το κάνει αυτό, παρά τις καλύτερες προθέσεις αυτών που παντρεύονται” (109). Αλλά είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα; Σημειώστε ότι, ενώ ο Warner έχει φυσικά ασκήσει κριτική στους δεσμούς μεταξύ ομοφυλοφιλίας και καπιταλισμού, σε αυτή την ανάλυση δεν προσφέρει ως λύση στα δεινά του καπιταλισμού να σταματήσουμε να αγοράζουμε εμπορεύματα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αγοράζουμε εμπορεύματα (αγοράζοντας από fair-trade επιχειρήσεις, περιορίζοντας την κατανάλωση, επιλέγοντας αντικείμενα που είναι κατασκευασμένα από ανακυκλώσιμα υλικά, αγοράζοντας προϊόντα συλλογικά) που μπορούν να δράσουν, μιλώντας με μια χαλαρότητα, με τρόπο που αναδιαμορφώνουν “τη δύναμη ενός συστήματος” εκ των έσω, ακριβώς όπως οι queer ταυτότητες αναδιαμορφώνουν την εξουσία ενός λόγου της σεξουαλικότητας από την οποία ωστόσο εξαρτώνται για τη διακριτή τους συνοχή. Έτσι, το ερώτημα σε σχέση με το γάμο δεν θα πρέπει να είναι το δυαδικό “θα πρέπει οι άνθρωποι να το κάνουν ή όχι;”, αλλά “με ποιους τρόπους μπορούν οι πράξεις μας, μέσα από ένα σύστημα εξουσίας να κάνουν περισσότερα από το να διατηρούν ή να μην διατηρούν αυτό το σύστημα;”, όπως υπονοεί ο Warner. Πώς θα μπορούσε η χρονική σύγκλιση των πράξεων να αναδιαμορφώσει μια ηγεμονία, χωρίς αυτές να συμμετάσχουν στην λογική της Αποκάλυψης μιας ολικής ρήξης, μιας λογικής που δεν διαδραματίζει τόσο αδιάφορο ρόλο στην ανθεκτικότητα των ίδιων των ηγεμονιών καθεαυτών? Το αποκαλυπτικά αναπόφευκτο, που εκδηλώνεται από μελετητές όπως ο Warner, το συμμερίζονται και οι συντηρητικοί συγγραφείς κατά του ομόφυλου γάμου -κάτι που δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη, δεδομένης της κοινής τους επένδυσης στον straight χρόνο. Συγκρίνετε το παραπάνω απόσπασμα του Warner με το συντηρητικό γράμμα των Glenn Stanton και Bill Maier κατά του ομόφυλου γάμου:
Η πρόταση νομιμοποίησης του ομόφυλου γάμου αλλάζει οριστικά τον ορισμό του γάμου για όλους, για πάντα. . . . Όταν καθιερωθεί ότι ο γάμος των ομοφυλοφίλων αποτελεί
“θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα”, είναι λογικό να διδάσκεται ως φυσιολογικό σε κάθε
δημόσιο σχολείο. Οι εικόνες και οι ιστορίες στα σχολικά βιβλία θα αλλάξουν ώστε να
αντικατοπτρίζουν αυτή τη δραματική κοινωνική αλλαγή.
Και στις δύο περιπτώσεις, η γραμμική δομή του straight χρόνου είναι επίσης μια αιτιώδης δομή: ένα πράγμα οδηγεί στο άλλο κατά μήκος μιας “ολισθηρής πλαγιάς” , αυτής της αφηγηματικής τροχιάς της Αποκάλυψης η οποία για τους συντηρητικούς θα κορυφωθεί με την πολυγαμία, τον γάμο ανθρώπου με τα κατοικίδια ζώα και σε άλλες φαντασιακές φρικαλεότητες, ενώ για τους προοδευτικούς θα κορυφωθεί σε πράγματα όπως ο εξευγενισμός. Ο αυτονόητος χαρακτήρας αυτής της χρονικότητας μπορεί να φανεί από το γεγονός ότι επίσης στηρίζει τα επιχειρήματα των ομοφυλόφιλων και των λεσβιών που τίθενται προς υπεράσπιση του ομόφυλου γάμου.. Όπως αναφέρει ο Warner, “Τίποτα άλλο παρά η συνήθης ιστορία της ”πορείας της ζωής” δεν θεμελιώνει τον ισχυρισμό του Σάλιβαν ότι ο γάμος αντιπροσωπεύει την πρόοδο “
Αυτή η χρονικότητα αντανακλάται με σαφήνεια στους ‘’εξελικτικούς’’ όρους της προόδου και του πολιτισμού: παράδειγμα, ο William Eskridge, ένας απολογητής του ομόφυλου γάμου, ισχυρίζεται ότι “οι λεσβίες και οι γκέι σκεπτικιστές φοβούνται ότι ο εκπολιτισμός των ομοφυλόφιλων θα μας εξημερώσει και θα μας τιθασεύσει … [αλλά] ένας μεγαλύτερος βαθμός εξημέρωσης δεν θα πρέπει να απορρίπτεται εκ προοιμίου”. Η Lisa Duggan έχει επισημάνει, πώς μια δημοσίευση των ομοφυλοφιλικών οργανώσεων Lambda Legal Defense and Education Fund και Marriage Equality California ανακυκλώνουν αυτή τη χρονικότητα όταν ισχυρίζονται ότι “η άρνηση των δικαιωμάτων του γάμου στα λεσβιακά και γκέι ζευγάρια τα κρατάει σε μια κατάσταση μόνιμης εφηβείας” – η ίδια λογική πλαισίωση του χρόνου με την “παρατεταμένη εφηβεία” της Halberstam, με την πολιτική αξία να έχει αντιστραφεί. Δεδομένου ότι οι θεωρήσεις του queer χρόνου μέχρι σήμερα κινούνται εντός του straight χρόνου, οι παρεμβάσεις τους περιορίζονται σε μια επιβράδυνση, ένα σταμάτημα ή μια αντιστροφή της γραμμικότητάς,της αποκαλυπτικής τροχιάς. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων δεν θα έθετε το queerness σε μια χρονική “ευθυγράμμιση” θεμελιωδώς συνυφασμένη με τις ετεροκανονικές δομές εξουσίας. Ωστόσο, τέτοιες δεσμεύσεις ”πωλούν” την queer θεωρία με διάφορους τρόπους. Πρώτον, είναι λειτουργιστικές, , αφού επιδιώκουν να εξηγήσουν ένα κοινωνικό φαινόμενο (την επιθυμία για γάμο μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου) μέσω μιας λειτουργίας που θεωρείται ότι εκπληρώνει τις επιθυμίες των ατόμων (αλλά στην τρέχουσα ρητορική απλώς επεκτείνει τον καπιταλισμό και την κρατική εξουσία), αλλά αποτυγχάνουν να εξηγήσουν γιατί κάποιο άλλο φαινόμενο δεν θα μπορούσε εξίσου εύκολα να εκπληρώσει τη παραπάνω λειτουργία. Εξάλλου, είναι πιθανό να υποστηρίξει κανείς ότι ο γάμος είναι ένα φεουδαρχικό κατάλοιπο που εμποδίζει την ανακύκλωση του κεφαλαίου κατά μήκος των καναλιών της αγοράς και του κράτους -και είναι επίσης δυνατό να υποστηρίξει κάποια ότι δεν υπάρχει καμία εγγενώς αποσταθεροποιητική ουσία στην εργένικη ζωή, στην εκφυλότητα, στο sex working, την πολυγαμία, ακόμη και στο queerness από μόνο του- όλα μπορούν να χρησιμεύσουν για την προώθηση της εμβέλειας του καπιταλιστικού κράτους.

Στο The End of Capitalism (as we knew it) : A Feminist Critique of Political Economy, η J. K. Gibson-Graham διερωτάται -όπως υποδηλώνει ο χρονικός τίτλος του βιβλίου- για τις αφηγήσεις του καπιταλισμού που προϋποθέτουν μια τέτοια ενιαία κυριαρχία. Σημειώνοντας ότι “σε αντίθεση με πολλές εννοιολογήσεις που σχετίζονται με τη ριζοσπαστική πολιτική σήμερα, με κυριότερη ίσως τη φυλή, το φύλο και η σεξουαλικότητα, η έννοια του καπιταλισμού … δεν αποτελεί προς το παρόν αντικείμενο που υπόκειται μια συνολική αμφισβήτηση και επαναπροσδιορισμό ” .Η Gibson-Graham υποστηρίζει ότι ένα χαρακτηριστικό του καπιταλισμού είναι η τάση του να παρουσιάζεται ως η κοινωνική ολότητα:
Μη καπιταλιστικές μορφές της παραγωγής … θεωρούνται ότι με κάποιο τρόπο λαμβάνουν χώρα μέσα στον καπιταλισμό. . . . Η ζωή μας στάζει από τον καπιταλισμό. Δεν μπορούμε να βγούμε έξω από τον Καπιταλισμό, δεν υπάρχει κάτι έξω από αυτόν. . . Με το να αποκαλούμε την οικονομία “καπιταλιστική” αρνούμαστε…τις ποικίλες οικονομικές και ταξικές διαδικασίες, αποκλείοντας την οικονομική ποικιλομορφία στο παρόν και καθιστώντας την έτσι απίθανη στο εγγύς μέλλον. (258, 262)
Δεύτερον, μια σημαντική επίπτωση των θεωρητικών και πολιτικών επιχειρημάτων των queer ατόμων κατά του ομόφυλου γάμου είναι η σύγκλισή τους με τα συντηρητικά επιχειρήματα κατά του ομόφυλου γάμου, επιχειρήματα που έχουν επικαιροποιηθεί στην υπεράσπιση των τροπολογιών για τον γάμο που ψηφίστηκαν σε αρκετές πολιτείες τα τελευταία δέκα χρόνια. Γιατί θα ήθελαν τα queer θεωρητικά να συμφωνούν με τον George W. Bush για οτιδήποτε, συμπεριλαμβανομένης της ιδέας ότι ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου είναι θεμελιωδώς προβληματικός; Αυτή η σύγκλιση, που θυμίζει τις συμμαχίες κατά της πορνογραφίας μεταξύ φεμινιστριών και συντηρητικών3, δεν έχει μέχρι στιγμής λάβει την μορφή παρά μόνο της τυχαίας αναφοράς στα θεωρητικά επιχειρήματα των queer κατά του ομόφυλου γάμου.

3.Αναφορά στην περίοδο που είναι γνωστή ως sex wars στις Η.Π.Α. του 80-90, με τα
 ‘’στρατόπεδα’’ να χωρίζονται σε αυτό που στράφηκε ενάντια στην πορνογραφία ως τον κυρίαρχο
 φορέα ευθύνης της (ανα)παραγωγής της έμφυλης βίας προς τα γυναικεία σώματα και των prosex
 φεμινιστριών , που έδρασαν ανταπαντητικά σε αυτό το ρεύμα αποφορτίζοντας τον καθοριστικό ρόλο
 της πορνογραφίας στην πατριαρχική συνθήκη, διαμορφώνοντας παράλληλα πεδία οικειοποίησης του
 μέσου. Το πρώτο στρατόπεδο (με πιο ενεργή δομή την WAP) σύνταξε μια προτεινόμενη Διάταξη, η
 οποία σκιαγραφούσε το ‘’επιβλαβές’’ πορνογραφικό υλικό και απαιτούσε την νομοθετική απόσυρση
 του. Κομβικά μέλη της οργάνωσης, όπως οι ριζοσπάστριες Ντουόρκιν/Μακίννον ‘’συνεργάστηκαν και
 δέχτηκαν χρηματοδοτήσεις από δυνάμεις της χριστιανικής δεξιάς που αναγνώριζαν στη Διάταξη τους
 ένα χρήσιμο εργαλείο για την επιβολή μέτρων και ελέγχων σε ’’αποκλίνουσες’’ σεξουαλικές
 συμπεριφορές.’’(Μιγάδα, Τεύχος 16, ‘’Οι διαμάχες για το σεξ’’ του φεμινιστικού κινήματος τη δεκαετία
 των 80ζ και η αμήχανη παρακαταθήκη που μας άφησαν, σελ.17)

Το γεγονός ότι η straight χρονικότητα, που διαμοιράζονται μεταξύ τους τα προοδευτικά και τα συντηρητικά επιχειρήματα κατά του ομόφυλου γάμου, έχει μια χριστιανική μεταφυσική δεν παίζει μικρό ρόλο σε αυτή τη σύγκλιση. Τρίτον, τα queer θεωρητικά και πολιτικά επιχειρήματα κατά του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων δυσκολεύονται να εξηγήσουν την επιθυμία για γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων, παρουσιάζοντάς την τις περισσότερες φορές ως αποτέλεσμα άσκησης πίεσης από ελίτ γκέι και λεσβιακών
οργανώσεων (απηχώντας τον συντηρητικό ισχυρισμό ότι οι γκέι άνδρες και οι λεσβίες είναι πλούσιες ελίτ) ή στην ψευδή συνείδηση. Έτσι,ο Warner εντοπίζει “μια προθυμία να
υποπέσουμε στην αφέλεια του υπαινιγμού ότι η ψευδής συνείδηση δεν μπορεί να υπάρξει. . .Η ψευδής συνείδηση είναι μια αναμφισβήτητη δύναμη σε όλη την ιστορία. . . . Γιατί οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να έχουν ανοσία σε παρόμοια λάθη σχετικά με τα συμφέροντά τους;” Αυτή η διχοτομία, που ο ίδιος και άλλοι έθεσαν, μεταξύ ψευδούς και αληθινής συνείδησης δεν αφήνει χώρο στο χαώδες ενδιάμεσο έδαφος του ανεστραμμένου λόγου, αυτού που αντιπαρατίθεται με την ηγεμονία, και όλων εκείνων των τρόπων σκέψης και ύπαρξης που ”ξετυλίγονται” μέσα σε ένα σύστημα εξουσίας.Είναι σε τέτοιους χώρους που τα υποκείμενα μετασχηματίζουν ή επανεπεξεργάζονται αυτό το σύστημα εξουσίας με τρόπους που αυτοί που κυριαρχούν δεν θα μπορούσαν ποτέ να προβλέψουν. Έχει σημασία ότι βρίσκεται μέσα σε αυτό το χαώδες ενδιάμεσο έδαφος, της συνέργειας και της διαπλοκής, όπου η πολιτική της αλήθειας συνδέεται με ζητήματα πολιτισμικής και ιστορικής ιδιαιτερότητας, όπου η έννοια του queering είναι σαφής.Όπως αναλύεται παρακάτω, υπάρχει ένας κρίσιμος δεσμός μεταξύ των ισχυρισμών περί αλήθειας και της δυνατότητας της σύμπτωσης. Θα μπορούσε εντός αυτής τη σύνδεση, και όχι στην ευθύγραμμη/straight χρονική
λογική της προόδου, να βρίσκεται η θεωρητική και πολιτική δυναμική μιας αληθινά queer χρονικότητας; Τέταρτον, τα queer θεωρητικά και πολιτικά επιχειρήματα κατά του ομόφυλου γάμου δεν πραγματεύονται τους λόγους για τους οποίους οι δυνάμεις του συντηρητισμού τον προσδιορίζουν ως θεμελιώδη απειλή. Οι δυνάμεις αυτές βλέπουν ότι ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου θέτει σε εφαρμογή ένα πλαίσιο ανοχής και πλουραλισμού που υπονομεύει την ιδιοκτησιακή τους αξίωση για το φυσικό, το ιερό και ορθό. Πώς πρέπει να κατανοήσουμε αυτή τη σημασία, αν μοιραζόμαστε μαζί τους μια στάση απαξίωσης απέναντι στο γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου; Δεδομένης της ετυμολογίας της λέξης ‘’ριζοσπαστικό’’, ως αυτού που “πηγαίνει στη ρίζα”, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ο γάμος μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου είναι ριζο-σπαστικός, αφού φαίνεται να απειλεί πτυχές των έμφυλων προτύπων που συμβάλλουν στη συγκρότηση τουλάχιστον ορισμένων ετεροκανονικών λόγων (και έχει μπλοκαριστεί σε ορισμένες περιπτώσεις από αλλαγές στα ίδια τα κρατικά “συντάγματα”). Μου κάνει εντύπωση η αποτυχία της queer θεωρίας να επεξεργαστεί την απειλή που θεωρείται ότι ενέχει ο ομόφυλος γάμος, και παράλληλα τον τρόπο με τον οποίο οι μορφές σεξουαλικότητας που χαρακτηρίζονται ριζοσπαστικές ή queer είναι συχνά αρκετά ευανάγνωστες και μη απειλητικές για τους συντηρητικούς.Μου κάνει εντύπωση η αποτυχία της queer θεωρίας να επεξεργαστεί την απειλή που θεωρείται ότι ενέχει ο ομόφυλος γάμος, και τον παράλληλο τρόπο με τον οποίο οι μορφές σεξουαλικότητας
που χαρακτηρίζονται ριζοσπαστικές ή queer είναι συχνά αρκετά ευανάγνωστες και μη
απειλητικές για τους συντηρητικούς. Έχει ενδιαφέρον, για παράδειγμα, να εξετάσουμε
πόσο λίγες queer κριτικές υπάρχουν για την επέκταση της νομικής αναγνώρισης του γάμου ανεξαρτήτως εθνικότητας ή φυλής, με κορύφωση στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1967 την έκδοση ψηφίσματος του Loving v. Virginia από το Ανώτατο Δικαστήριο. Αυτή η απόφαση επέκτεινε την εμβέλεια του κρατικής νομιμοποίησης των σεξουαλικών σχέσεων
συμπεριλαμβάνοντας τους διαφυλετικούς γάμους στο πλαίσιο εφαρμογής της, ωστόσο δεν αντιμετωπίζεται με τον ίδιο θεωρητικό μηχανισμό/apparatus όπως η νομική
αναγνώριση του ομόφυλου γάμου. Ενώ η σύγκριση αυτών των δύο μορφών γάμου
διαμέσου μιας “αναλογίας του εκφυλισμού” μπορεί να παρακάμψει την ιστορική τους
διαπλοκή, αυτή η ιστορία είναι εκείνη κατά την οποία ο γάμος μεταξύ ατόμων διαφορετικών φυλών θεωρήθηκε ως πιο απειλητικός για την κοινωνική τάξη, από ό,τι το απλό σεξ μεταξύ ατόμων διαφορετικών φυλών, και ήταν κατά συνέπεια αντικείμενο μεγαλύτερης νομικής απαγόρευσης. Αυτό που φαίνεται να είναι σημαντικό είναι η αυστηρότητα με την οποία τα θεωρητικά queer επιχειρήματα κατά του ομόφυλου γάμου λειτουργούν με σκοπό να διαχωρίσουν τους εαυτούς τους από το γάμο, με αποτέλεσμα την απουσία οποιασδήποτε διαπλοκής ή σύμπλευσης. Αυτό που βρίσκουμε αντ’ αυτού, είναι θεωρίες queer απελευθέρωσης από το γάμο. Ο Φουκώ αντιπαθούσε την έννοια της απελευθέρωσης και αντιπρότασε την έννοια της αντίστασης. Στην ανάλυσή του, η “απελευθέρωση” υπονοούσε τη φαντασίωση της υπέρβασης της δικής μας ιστορικότητας. Η αντίσταση, σε αυτή την περίπτωση, είναι αυτό με το οποιο ο Φουκώ συνέδεσε τον “αντίστροφο λόγο”:
Η εμφάνιση [τον] δέκατο ένατο αιώνα … μιας ολόκληρης σειράς λόγων για τα είδη και τα
υποείδη της ομοφυλοφιλίας … έκανε επίσης τον σχηματισμό ενός “αντίστροφου”/αντιστραμμένου λόγου: η ομοφυλοφιλία άρχισε να μιλάει εξ ονόματός της, να απαιτεί τη νομιμότητα ή τη “φυσικότητά” ώστε να αναγνωριστεί, συχνά χρησιμοποιώντας το ίδιο λεξιλόγιο, αξιοποιώντας τις ίδιες κατηγορίες μέσο των οποίων αποκλειόταν από τον
ιατρικό επιστημονικό λόγο.
Όπως σημείωσε η Kath Weston, “οι έννοιες της αλλαγής και της συνέχειας είναι πιο στενά συνδεδεμένες από ό,τι πολλοί άνθρωποι τείνουν να πιστεύουν. Καμία αναζήτηση δεν είναι πιο άκαρπη από εκείνη που αναζητά επαναστατικές μορφές κοινωνικών σχέσεων που παραμένουν “αμόλυντες” από τις υπάρχουσες κοινωνικές συνθήκες “. Ωστόσο, όσον αφορά το γάμο, η γραμμική δομή του ευθύγραμμου/straight χρόνου φαίνεται να καθιστά απρόσιτη τη δυνατότητα σύμπραξης ή μετασχηματισμού, πόσο μάλλον μάλιστα ”κουηρέματος” (των σχέσεων και του λόγου).